O kolekcji Wallace w Londynie - mój artykuł

Kolekcja Wallace.

To najlepsza kolekcja sztuki kiedykolwiek zebrana przez jedną rodzinę i teraz stanowiąca narodowe muzeum. Pięć generacji kolekcjonerów, czterech markizów Hertford i sam Richard Wallace, każdy z nich przyczynił się do powiększenia kolekcji Wallace.

Król Edward VII otwarł kolekcję jako narodowe muzeum dla publiczności w 1900 roku a w roku 2000, 22 czerwca książę Walii uczynił to ponownie. Dom Hertford, gdzie mieści się kolekcja Wallace został powiększony o cztery nowe galerie ( galeria wystawowa, konserwacyjna, centrum do studiowania z teatrem wykładowym, studio edukacyjne, biblioteka dla zwiedzających wraz z ogrodem pełnym rzeżb i kawiarenką Cafe Bagatelle).

16lutego 1897 roku umarła wdowa po Richardzie Wallace, zostawiając tym samym Dom Hertford dla narodu brytyjskiego. Siedem lat przed śmiercią mieszkała w domu sama z sekretarzem.

Drugi markiz Hertford kupił dzierżawę Domu w 1797 roku. Druga markiza była wspaniałą zarządczynią i przez pierwsze trzy dekady XIX wieku dom był wizytówką londyńskiego społeczeństwa.

Kiedy wdowa po drugim markizie, nosząca jego tytuł, umarła w 1834 roku, jej syn trzeci markiz, mieszkał w domu Dorchester na Park Lane. On to wynajął Dom Hertford francuskiemu rządowi jako jego ambasadę. Kiedy umarł w 1842 roku dom został pozostawiony jego synowi, czwartemu markizowi, który mieszkał w Paryżu i nie miał intencji powrotu do Londynu. Wynajem francuskiej ambasady trwało przez kolejne osiem lat i potem dom pozostał niezamieszkały przez dwadzieścia lat a był używany jako przechowalnia ciągle powiększającej się kolekcji dzieł sztuki czwartego markiza. Czwarty markiz umarł w 1870 roku i jego nieślubny syn Richard Wallace kupił dom Hertford od jego kuzyna Piątego Markiza.

Richard Wallace mieszkał w Paryżu odkąd miał 6 lat i był bardziej Francuzem niż Anglikiem. Kiedy oblężenie Paryża przez Prusaków zakończyło się w 1871 roku, zdecydował się przenieść do Londynu ze swoją francuską żoną. Wallacowie przenieśli się do Domu Hertford w 1875 roku, a trzy ostatnie lata swojego życia Wallace spędził w Bois de Boulogne w Bagatelli, zostawiając swoją żonę samą w Domu Hertford. W 1890 roku Richard Wallace umiera w Bagatelle w tym samym łóżku i pokoju w którym umarł czwarty markiz. Pozostawił wszystko swojej żonie, która żyła w osamotnieniu przez kolejne siedem lat, aż do swojej śmierci w Domu Hertford.

SALE RECEPCYJNE KOLEKCJI WALLACE.

Sale recepcyjne były najwspanialszymi pokojami w domu . W przeciwieństwie do prywatnych rodzinnych apartamentów, miały one funkcję publiczną. Tutaj właśnie w tych salonach recepcyjnych podejmowano gości. Ściany przedniego salonu recepcyjnego są ozdobione karmazynowym jedwabiem w pozłacanych oprawach, odnowienie dekoracji z końca XIX wieku. Wiele portretów rodziny Hertford znajduję się w salonach recepcyjnych, to jest : Markiz Hertfordu- Lord Henry Seymour, Lady Elizabeth Seymour- Conway etc.

Richard Wallace wystawił królewskie portrety w salonach recepcyjnych, między innymi takich królów jak: George III, George IV, William IV, Victoria. Pierwszy markiz Hertfordu opłacił markiza Joshue Reynoldsa, aby ten namalował jego córki: Elizabeth i Frances co też uczynił. W salach recepcyjnych również znajdziemy portret Trzeciego Markiza, namalowany przez Thomasa Lawrence. Trzeci Markiz był zwany „ Red Herrings” po jego włosach i miasteczku rybackim w Yormouth, w hrabstwie Norfolk. Również portret George IV jako księcia Walii w wieku 30 lat, królowej Victorii, czy Lady Blessington- ulubienicy Byrona.

Richard Wallace sprzedał swoją posiadłość w Sudbourne w Suffolk i wtedy jego mieszkańcy zakupili jego portret u Szymona- lokalnego artysty- malarza. Symonds wspomina, że Wallace nigdy nie chciał siedzieć, gdy pozował, tylko stał z jedną ręką na oparciu krzesła, paląc cygaro.

W swoim studio Richard Wallace trzymał portret cesarzowej Niemiec Frederick, najstarszej córki królowej Wiktorii, która to po jego śmierci pisała do swojej matki, iż Richard był najhojniejszym i szlachetnym mężczyzną oraz również niezwykłym koneserem sztuki.

Tylne sale recepcyjne oddają hołd partonowi Louisa XV i jego kochanki Madame de Pompadour. Styl rokoko, który pojawił się w 1715-35, rozkwitł pod ich patronatem. Rokoko pochodzi od słowa „ rocaille”, które oznacza lużne kamienie i kamieniste podłoze. Jest to styl wybujały, żywy charakteryzujący się bujnymi rozpryskami listowia jako motyw zdobniczy, asymetrią i zakręconymi wolutami( ślimacznicami).

Tak tez i komoda Gaudreausa jest przykładem rokokowego stylu w Domu Hertforda za czasów Louisa XVtego. Również inne przedmioty w tylnych salonach recepcyjnych przemawiają stylem rokokowym, to jest : świecznik francuski, waza słoniowa, francuskie wazy, muzyczny zegar, XVIII wieczny astronomiczny zegar, porcelanowy zestaw toaletowy.

Richard i jego żona regularnie wystawiali uczty po polowaniach w ich posiadłości w Suffolk.

Pokój jadalny

W pokoju jadalnym można porównać portrety czterech arystokratycznych francuskich kobiet „starego rządu”- absolutystycznego systemu społeczno-politycznego we Francji. Dwie z nich były ofiarami terroru francuskiej rewolucji. Chodzi tu o de Tillieres, markiz de Belestat i dwa popiersia Victorii ( piątej córki Louisa XV) i de Sevilly.

Pokój bilardowy

Podczas panowania Louisa XIV tego Francja wyróżniała się w sztuce i uzyskała reputację znakomitego kunsztu arystycznego. Najbardziej utalentowani artyści tej doby zebrali się razem aby promować siłę i splendor monarchy. W pokoju bilardowym znajdują się prace Lemoynea, Guillaume, Charlesa Le Bruna( 1 malarza króla), Antonio Coyzevoxa , Andrea –Charlesa Baulle.

Galeria XVI wieczna i pokój dla palących.

Richard Wallace większość swego życia spędził w XIX wiecznym Paryżu, mieście które wciąż odżywało po terrorze Francuskiej rewolucji i upadku imperium napoleońskiego. Pisarze, artyści i kolekcjonerzy zwracali ich uwagę z powrotem na średniowieczne opowieści i XVI wiecznej francuskiej historii, która była inspiracją. XVI wieczna galeria w Domu Hertford i pokój dla palących odzwierciedlaja Wallace XIX wieczny smak romantyczny dla średniowiecznych i renesansowych skarbów. Znajdziemy tu prace: Giovanniego Battisty, Barthelemego Prieur, Pietera Pourbusa, Pietro Torrigiano.

Richard Wallace zwykł zapraszać swoich gości,mężczyzn do pokoju dla palących po obiedzie aby dyskutować wydarzenia bieżące dnia z relaksującym cygarem lub fajką. Ściany były pokryte kafelkami udekorowanymi w tureckim stylu, wykonane przez fabrykę Minton w Stoke-on-Trent, a podłoga była pokryta mozaiką we wzory. To orientalne wnętrze miało bardzo modny wygląd ja na póżnowiktoriański pokój dla palących. Obecnie pokój ten wystawia średniowieczne i renesansowe dzieła sztuki. W latach 20tych XVIII wieku, cudowne pokolenie francuskich malarzy uzyskało swoją dojrzałość 30 lat turbulencji z bitwą pod Waterloo kulminującą te lata i upadkiem imperium napoleońskiego dało początek poszukiwaniom malarzy początków współczesnej moralności i kultury w poklasycznej historii.

Malowidłą Paula Deloroche, Ferdinanda Delacroix, Richarda Boningtona zawisły w pokoju gospodyń.

Orientalny arsenał, zbrojownia.

Trofea z broni i cały arsenał z Indii i Bliskiego Wschodu, ziemi starego otomańskiego imperium i Dalekiego Wschodu zdobią ściany orientalnej zbrojowni w kolekcji Wallace: sztylety, miecze, tarcze, kaski, armaty. Zbroje. Istnieje podział na trzy sale z europejskim arsenałem. Pierwszy z nich to broń i zbroje datujące od wieku X do wczesno XVI tego, używane w bataliach, na turniejach rycerskich i na polowaniach. W 1871 roku Richard Wallace zdobył europejski arsenał kiedy kupił kolekcje de Nieuwerkerke i Sir Samuela Rush Meyricka- pioniera studiów nad zbrojeniami w Anglii. Druga z sal poświęcona broni i zbrojeniom to sala europejska. XVI i XVII wieku, kiedy zbroje były noszone podczas bitew i turniejów rycerskich także , ale również aby pokazać się na jakiś świątecznych uroczystościach i wakacjach. Cywile nosili miecze i sztylety na ulicach a pojedynki były częstymi wydarzeniami. Trzecia sala poświęcona europejskim zbrojeniom przedstawia broń, zbroje od XVI wieku do XIX wieku. W tym okresie w pełni wyposażony rycerz został zastępowany przez broń palną: pistolety, broń sportową, jak również rusznice skałkowe ery Napoleona.

Na pierwszym piętrze można zobaczyć bogactwo symbolizmu francuskiego. Wypełnione jest obrazami Francoisa Bouchera mitycznymi i teatralnymi.

W małym pokoju do rysowania na pierwszym piętrze dominują XVIII wieczne malowidła i zabytki, między innymi Canaletto „ Venice” . Duży pokój do rysowania i przystający do niego pokój owalny służyły jako salony do balów za czasów drugiego markiza. Jego żona była znana z wykwintych obiadów, pokazów i balów w tym czasie. Tutaj znajdziemy malarstwo marynistyczne Claude- Josepha Verneta, Francesa Guardiego. Hertford, oryginalnie zwany Domem Manchesterskim został wybudowany dla czwartego księcia Manchesteru pomiędzy 1776 a 1778 rokiem. Richard Wallace odpowiadał na swoje listy i zajmował się swoimi prywatnymi sprawami w swoim pokoju do studiów, a miał tych spraw wiele. Królowa Wiktoria nadała Richardowi tytuł barona w 1871 roku w uznaniu jego pracy podczas oblężenia Paryża przez Prusaków. Wallace także zarządzał brytyjskim funduszem charytatywnym, który został utworzony i do którego przekazał Wallace dużo dotacji przejętych po zmarłym czwartym markizie, swoim ojcu.

Buduar żony Richarda był jej prywatnym pokojem. Miniatury i małe obrazki wiszą na ścianach i porcelana Sevres była wystawiana pod wiktoriańskimi szklanymi kopułami. W dzisiejszym buduarze wiszą obrazy Greuze i Reynoldsa, malarzy, którzy w XVIII wieku dali początek kultowi Sensibilite we Francji i w Anglii. Pokój zachodni był sypialnią żony Richarda. Jest udekorowany świetnymi malowidłami Francoisa Bouchera i meblami Louisa XVI. Zachodnia zaś galeria jest swoistym testamentem szczególnych pasji czwartego Markiza. Zawiera jedną z najbardziej ważnych kolekcji XVII wiecznych francuskich obrazów na świecie . Niektóre z mebli zostały zrobione dla Marii- Antoniny, miniatury sięgają XVI i XVIII wieku.

XIX wieczna galeria zawiera obrazy malarzy, należących do artystycznej i literackiej salonowej społeczności XIX wiecznego Paryża, współczesnych czwartego markiza i Richarda Wallace. Pierwsza połowa XIX wieku to era romantyzmu, który odwrócił się od XVIII wiecznej wiary w siłę rozumu. Artyści zwracali się do przeszłości kultur dalekich, odległych lądów i naturalnego świata po inspirację i przewodnictwo. Spowodowało to niesamowitą różnorodność przedstawianych dzieł sztuki. W galerii XIX wieku przeważały dzieła sztuki Verneta, Jeana Baptiste Isabey, Ernesta Meissoniera.

Wschodni pokój do rysowania w XIX wieku należał do Izabelli, która zgromadziła pokażną kolekcję porcelany Sevresa. We wschodnich galeriach domu Hertford wisiało prawie dwieście XVII wiecznych obrazów niderlandzkich. Taka pokażna kolekcja była wynikiem oddziedziczenia przez Richarda Wallace kolekcji sztuki i w Londynie i w Paryżu po ojcu czwartym markizie, który uznał Richarda jako swojego syna dopiero po śmierci.

Z kolei duńskie i flemińskie malowidła w Wallace kolekcji pojawiły się dzięki trzeciemu markizowi, który uwielbiał malarstwo rodzajowe, drobiazgowe miejskie scenki czy włoskie krajobrazy, które są widoczne we wschodnich galeriach np.; Jan Botu, Aelbert Cuyp, Adam Pynacker.

Wielka Galeria zaś w kolekcji Wallace jest potwierdzeniem jakim wybitnym koneserem sztuki był markiz czwarty, który to w 1857 roku powiedział, ze „ moja kolekcja to rezultat mojego życia”. W połowie wieku XIX, była moda na sztukę renesansową ale czwarty markiz wolał obrazy o najwyższej jakości XVII i XVIII wiecznych artystów, które powstały podczas starszych rządów ( Ancien regime) to jest : Rubensa, Fransa Suydersa, Anthoniego van Dycka, Salvatora Rosa, Rembrandta, Fransa Halsa, Joshua Reynoldsa.

W galerii kawalerii na niższym poziomie budynku można zobaczyć akwarelę Boningtona i XIX wieczne francuskie i angielskie akwarele.

Dzięki galerii konserwacji utrzymano pozłocenia metalii mebli i konserwacje arsenału zebranego w kolekcji Wallace.

Zapasowa kolekcja to ostatni element w zwiedzaniu domu Hertford . W ciemnych pomieszczeniach i skarbcach kryją się szuflady odkrywające Beavais arrasowe okrycia krzeseł i Indio-Perskie miecze. Jeden ze skarbców poświęcony jest zagadnieniu fałszywek i fałszowania. Kolejny zaś skarbiec olśnić może ilością złota, srebra i klejnotów.
copyright ©mirellium, 2010